ترک اعتیاد گل: ماریجوانا (گل) می تواند برای افراد مصرف کننده، مشکل ساز باشد. علیرغم تصورات نسبتاً گسترده ای که غیر از این را نشان می دهد، استفاده مکرر ماری جوانا با ایجاد وابستگی فیزیولوژیکی، سندرم ترک و اعتیاد همراه است. در ادامه مطلب به این موضوع پرداخته می شود که گل یا ماریجوانا چیست و چه عوارضی دارد. همچنین عوارض ترک اعتیاد گل نیز مورد بررسی قرار می گیرد.
ماریجوانا (گل) چیست؟
ماریجوانا اسم های مستعار زیادی دارد از جمله وید، علف، شاهدانه، مریجین و گل. در واقع گل، ترکیبی سبز طوسی بوده که از خشک کردن برگ های گیاه شاهدانه به دست می‌آید. این ماده منحصرا مصرف مخدری نداشته و در پزشکی، ساخت بخارساز و ترکیب کلوچه و آبنبات ها مورد استفاده قرار می گیرد. بنابراین، گل یا میریجوانا به خودی خود روان گردان نیست بلکه یک ماده موثر و تغییر دهنده ذهن است.
اثرات روانگردان گل از طریق ماده شیمیایی دلتا-9-تتراهیدروکانابینول (THC) و همچنین سایر ترکیبات اعمال می گردد. ماریجوانا رایج ترین ماده مخدر غیرقانونی مورد استفاده در جامعه امروزی است که معمولاً به صورت سیگار دستی (joint) یا در لوله (bong) دود می شود. این دارو همچنین به شکل بلانت دود می شود (سیگاری که از تنباکو خالی شده و با مخلوطی از گل و تنباکو پر شده است). روش دیگر مصرف دارو، مخلوط کردن برگ، گل، ساقه یا دانه گیاه با غذا یا دم کردن برگ ها به صورت چای است. دود ماری جوانا دارای بوی تند و متمایز شیرین و ترش است.
آیا ماریجوانا (گل) اعتیاد آور است؟
برخلاف تصور رایج، گل یک ماده اعتیادآور است. تحقیقات نشان می دهد که تقریباً نه درصد از مصرف کنندگان به اعتیاد مبتلا می شوند. تخمین زده شده که اعتیاد در میان افرادی که در سنین پایین شروع به مصرف می کنند تقریباً 17 درصد بوده و در میان افرادی که روزانه از مواد مخدر استفاده می کنند، 25 تا 50 درصد متغیر است. بسته به روش مصرف، یک فرد ممکن است اثرات ماری جوانا را تقریباً بلافاصله با عبور THC و سایر مواد شیمیایی از ریه ها به جریان خون و در سراسر بدن و مغز تجربه کند.
علائم اعتیاد به ماریجوانا
اعتیاد به ماریجوانا یا گل بیشتر در دوران نوجوانی یا جوانی تشخیص داده می شود. با این حال، گرایش های اخیر افراد به سمت مصرف گل و افزایش دسترسی به هر دو شکل تفریحی و پزشکی این دارو ممکن است میزان اعتیاد را در افراد مسن افزایش دهد. مانند سایر انواع اعتیاد به مواد مخدر، علائم رفتاری و فیزیکی وجود دارد که می تواند نشانه اعتیاد به ماریجوانا باشد (که از نظر پزشکی به عنوان اختلال مصرف کانابینوئید شناخته می شود). تغییرات رفتاری عبارتند از:
- اختلال در هماهنگی
- مشکل در تفکر و حل مسئله
- مشکلات مداوم یادگیری و حافظه
- بی توجهی به فعالیت های اجتماعی، شغلی یا تفریحی
سایر علائم سوء مصرف و اعتیاد به گل عبارتند از:
- چشم قرمز، تار و خون آلود
- سرفه مداوم و پر از مخاط
- ضربان قلب تند
- گرسنگی و خشکی دهان
- اضطراب، پارانویا یا ترس
- حافظه ضعیف
- زمان واکنش آهسته
- از دست دادن کنترل
علائم و عوارض ترک اعتیاد گل (ماریجوانا)
سوء مصرف طولانی مدت مواد مخدری از جمله گل با تعدادی از علائم همراه است که معمولاً در عرض یک هفته پس از قطع مصرف ایجاد می شود. برخی از رایج ترین علائم ترک اعتیاد گل ماریجوانا عبارتند از:
- تحریک پذیری، عصبانیت یا پرخاشگری
- استرس یا اضطراب
- مشکل خواب
- کاهش اشتها یا کاهش وزن
- بی قراری
- حالت افسردگی
- علائم فیزیکی مانند درد شکم، لرزش، تعریق، تب، لرز یا سردرد
از آنجایی که بسیاری از این علائم ترک علائم، هشدار دهنده سایر شرایط و مشکلات می باشد، ارزیابی تخصصی توسط یک متخصص مشاوره ترک اعتیاد برای تعیین اینکه آیا ترک اعتیاد گل ماریجوانا علت آن است یا خیر ضروری می باشد.
ترک اعتیاد گل (ماریجوانا)
گزینه های درمانی یا “بازپروری” برای ترک اعتیاد گل یا ماریجوانا مانند برنامه ها و پروتکل های درمانی برای اعتیاد به الکل و سایر مواد مخدر است. درمان های مبتنی بر شواهد مانند تسهیل در دوازده مرحله، درمان شناختی-رفتاری، درمان تقویت انگیزه و سایر رویکردهای معتبر علمی می توانند بسته به موقعیت فرد، سایر سوء مصرف مواد و نیازهای درمانی، گزینه های موثر برای درمان و ترک اعتیاد به گل (ماریجوانا) باشند.
- رفتار درمانی: درمان های رفتاری شامل درمان شناختی-رفتاری است، نوعی درمان که بر یادگیری راهبردهای جدید برای تغییر رفتارهای مصرف مواد، افزایش خودکنترلی و رسیدگی به مشکلات، به طور همزمان تمرکز دارد.
- درمان دارویی: هیچ داروی مورد تایید FDA برای درمان اعتیاد به گل وجود ندارد. داروها ممکن است برای درمان سایر مشکلات مربوط به اعتیاد به ماریجوانا، مانند داروهایی برای مشکلات مربوط به خواب یا اختلالات سلامت روانی همزمان، مانند اضطراب یا افسردگی، تجویز شوند. (مشاوره افسردگی چیست؟)
- درمان سرپایی: درمان سرپایی شامل ملاقات منظم با یک پزشک و شرکت در جلسات مشاوره و درمان فردی و گروهی، اما بازگشت به خانه یا یک محیط زندگی آرام است.
- بستری شدن: درمان بستری مستلزم آن است که فرد در حین درمان در مرکز زندگی کند و از یک برنامه درمانی ساختاریافته که شامل درمان های رفتاری، مشاوره فردی و گروهی، آموزش و غیره است، پیروی کند.
